Transcriptie Inelia Benz Bill Ryan - part 1

Transcriptie van de video van Project Avalon 

tussen Bill Ryan en Inelia Benz op 10 maart 2011

(vertaling winnyd@stralendetoekomst.ml )  

Rond de 38 pagina’s deel I
er komen nog 2 delen.

bill@projectavalon.net

Click here for the video presentation

Bill Ryan (Bill) : Hallo. Dit is Bill Ryan van het Project Avalon. En de video die jullie kunnen gaan zien, (staat hierboven) is een interview met een opmerkelijke dame die ik kort geleden leerde kennen, en zij werd een goeie vriendin.

Het onderwerp van het interview is haar opdracht voor deze planeet en de vermogens die ze bezit die buitengewoon zijn en betekenisvol. En in de twee uren hierna legt ze in detail uit wat ze kan, en wat ze heeft gedaan. De lol en de problemen die ze beleefde toen ze een klein meisje was en wat ze met verantwoording aan het doen is met haar aanzienlijke krachten, op dit moment. En het is een werkelijk buitengewoon verhaal waarvan ik jullie aanraad om nu naar te luisteren, tot aan het einde toe.

De reden waarom ik eerst deze kleine introductie houd is omdat het werkelijk belangrijk is te benadrukken dat de buitengewoon paranormaal begaafde vermogens, die in dit interview worden opgesomd – niet de gaven zijn die je van een buitengewoon speciaal mens kunt verlangen. Deze gaven zijn bij alle menselijk wezens ingeboren. Dit is Inelia’s boodschap aan ons. Ze beweert dat, alhoewel zij van een ongebruikelijke plaats komt, laten we dat zo zeggen… en dat dit een ongewone opdracht is, een ongewoon leven. De vermogens die ze bezit zijn menselijke vermogens. En een boodschap die zij wil die we allemaal begrijpen is dat deze gaven ons geboorterecht zijn, en dat de heersers van de planeet niet willen dat wij die hebben. Maar zij gebruiken die, natuurlijk, wel zelf.

De andere belangrijke opmerking in het interview is dat magie - uit gebrek aan een beter woord – interessant is en spectaculair, en dat heeft menselijke wezens generaties lang gefascineerd, duizenden jaren al, om begrijpelijke redenen. En dat is nog niet het einde. Het is belangrijk om te begrijpen dat, zoals Inelia zegt in haar interview, dat deze vermogens als bijproducten worden verkregen bij iemand die op een echt spiritueel pad zit. En natuurlijk, veel van de grote meesters in veel tradities zullen dat bevestigen. Het is interessant maar dat is wat betreft die gaven niet het einde. Ze worden niet verkregen als doel op zichzelf. Dat is een valkuil. Dat is een doodlopend eind. Dat leidt nergens toe, apart dan om de behoeftes van het ego te vervullen.

En als je nu luistert naar Inelia die haar verhaal vertelt, zul je zien dat hier heel, heel weinig ego zit. Ze vertelt haar verhaal als een ‘feitenkwestie’ wat jullie ook net zo kunnen doen als zij doet. Ook jullie hebben de capaciteiten om het universum om je heen te veranderen. Ook jullie hebben de capaciteit, zoals zij zegt, om je eigen tijdslijn te scheppen. Jullie kunnen je eigen toekomst creëren. En tussen ons gezegd, je verantwoordelijkheid op je nemen en in je eigen kracht te staan, hiermee kunnen we de wereld scheppen die wij willen.

Dank u.

**************************

Bill: Dus, dit is Bill Ryan van het Project Avalon. En het is 10 maart 2011. Ik ben hier met Inelia, en Inelia, kun jij misschien je prachtige familienaam zeggen waartoe ik niet in staat ben om die uit te spreken.

Inelia Benz: Okay. Mijn volledige naam is Inelia del Pilar Ahumada Avila. Maar ik heet ook Inelia Benz.

Bill: In orde. En je werd geboren in Chili, nietwaar?

Inelia: Ja.

Bill: En toen om een heel lang verhaal kort te sluiten, dat is weer een ander verhaal – verliet je Chili als vluchteling. Ja?

Inelia: Ja.

Bill: Maar je kwam terecht in Engeland. Is dat juist?

Inelia: We gingen naar Nottingham in Engeland. En hier groeide ik zo’n beetje op. Ik was daar best een aantal jaren. En toen ging ik… Ik ging negen jaar naar Ierland. En ik ging naar college in Ierland. En toen ging ik weer een aantal jaren naar Chili als volwassene, om wat familiebezittingen te regelen en zo. En toen ging ik enkele jaren in Spanje wonen en toen weer terug naar Engeland. En nu heb ik weer zes jaar in de Verenigde Staten gewoond.

Bill: En hoe is dat allemaal mogelijk, omdat je er nu bijna uitziet als 22 jaar? [Hij grinnikt]

Inelia: Oh, okay. Nou, je vraagt een dame niet naar haar leeftijd. [lacht]

Bill: [lacht]

Inelia: Dat ga ik je niet zeggen. Maar ik ben niet jong.

Bill: Je bent niet jong.

Inelia: Maar dank je.

Bill: Okay. Dus. De reden waarom ik nu met je praat… en we vinden het heerlijk om te zien of we sommige dingen die je hebt gedaan en die je bent, kunnen beschrijven in taal, zodat mensen dat kunnen begrijpen. Je bent – mag ik dat zeggen – een van de meest buitengewone mensen die ik ooit ontmoette en ik heb me toch best een aantal buitengewone mensen ontmoet. En wat ik er van kan snappen is dat jij zelfs jezelf niet zou beschrijven als een mens, op een bepaalde manier. Nou, dat gaat nogal raar klinken voor de mensen die kijken. [lacht]

Inelia: [lacht]. Goed. Ja, Yeah, omdat ..[ze schraapt haar keel] als ik naar iemand kijk of naar mensen op Aarde… normaal – en dat is niet altijd zo – dan is er een ziel geweest of , als een vonk van goddelijkheid die de tijd-ruimte lijn binnenkomt. En die zou weer tot in complete eenheid zijn gegaan na een tijd van misschien duizend – ik weet niet van hoeveel levens- en die ontwikkelt zich tot individu en ontwikkelt zich dan tot een voelend wezen, dat is afgescheiden van de eenheid. En dit… Als ik naar mensen op de planeet kijk… is dit soms op planeet Aarde gebeurd. Veel mensen hebben hun hele traject op planeet Aarde afgelegd.

En nu zien we, duizenden, als het niet miljoenen zijn, mensen die hun traject op andere planeten gedaan hebben die nu geïncarneerd zijn op Aarde om die verbazende toestand te ervaren die zich nu, hier afspeelt. En hoe en… Dus dan zie ik een van die zielen die zich

heeft ontwikkeld door tijd en ruimte om een voelend en geëvolueerd wezen te worden als mens of wezen. Ja?

En ik zou mezelf niet zo beschrijven omdat ik direct binnenkwam, zonder enige evolutie, naar deze datum, om een specifieke taak, nu, te verrichten op de planeet. En als die opdracht eenmaal gedaan is, dan is die individualiteit, die … enkele .. dat is de mens die je ziet, niet langer in het bestaan. Dus is dit het concept van een mens of ziel hier niet.

Bill: Okay. Dus. Enkele mensen die dit volgden kunnen misschien al hun adem inhouden. Je zegt niet alleen dat je hier nooit eerder op de planeet geweest bent, nooit geïncarneerd bent, maar dat je ook nergens in het stoffelijk universum geweest bent, of ergens eerder in die hele matrix van bestaan, als het ware. Jij bent hier absoluut nieuw.

Inelia: Correct. Ik kwam de tijd-ruimte -‘matrix’ binnen – dat is een goed woord – een half uur voordat ik werd geboren.

Bill: Goed. En je weet – dit vertelde je me toen we hier zonder camera over spraken – dat je hier niet weer zult incarneren. Je bent hier met een specifieke… kan ik het een opdracht noemen?

Inelia: Ja, dat kun je een opdracht noemen. Yeah.

Bill: Okay. Je bent hier om een paar dingen te doen die moeten worden gedaan.

Inelia: Ja.

Bill: En je bent gekomen… hier worstelen we met wat woorden. Je bent direct uit de Bron gekomen, direct uit de eenheid in een menselijk lichaam gekomen.

Inelia: [knikt]

Bill: En daarom werk je op een heel andere manier dan menselijke wezens doen, die hier al miljoenen levens geweest zijn.

Inelia: Ja. Yeah. En mijn hele.. zoals mijn eerdere traject en tot nu… en nog steeds, iets dat nog steeds doorgaat, is om te leren of te kunnen functioneren vanuit een menselijk gezichtspunt, een menselijk lichaam. En in de tijd-ruimte op een lineaire manier, en daarmee om te gaan, om in staat te zijn daarin te functioneren, want daar zit die opdracht. Dus mijn traject is om te leren hoe je dat doet anders dan wat mensen normaal denken …andersom.

Bill: En dat moet buitengewoon moeilijk zijn geweest, om van niets binnen te komen en dan direct in het wezen van een hele jonge meid op deze vreemde planeet Aarde, zonder handleiding, richtsnoer of informatie over wat dat je moet zijn, of wat je zou moeten zijn.

Inelia: Yeah. Er was… er is absoluut een probleem. En de hoofdzaak daarvan was de reactie van anderen om me heen of naar mij toe. Okay? Dus bijvoorbeeld…. ik had tools(instrumenten) Ik kwam binnen met wat attributen. Ik was in staat om informatie te downloaden. Dus als ik iets niet begreep, kon ik gewoon maar uit het collectief tappen en dat krijgen.

Ik sprak… volgens een van mijn tantes, praatte ik totaal perfect Spaans. Het was in feite…. Ik had niet eens een Chileens accent toen ik negen maanden oud was, wat voor haar, …ze was gewoon van streek daardoor. Maar niemand anders merkte dat. En dat was omdat ik probeerde te begrijpen wat mensen zeiden en wat ze wilden communiceren, en dat ik dat niet kon. Dus ik downloade gewoon de taal [lachte] En gebruikte die.

Ik kan dat nu niet meer met talen doen, jammer genoeg. Ik kan het niet… Het is een van die dingen die ik niet kan, maar andere dingen kan ik wel. En terwijl ik opgroeide, denk ik, was dat een deel van hoe de dingen werken, dat ik dat kon… De dingen die ik nodig had, krijg ik, maar als ik doe gewoon om dat… omdat het iets is waar ik belangstelling voor heb, maar dat het niet nodig is, dan kan ik het niet.

Bill: Als het nodig is kun je het programma downloaden dat je nodig hebt om die opdracht te vervullen.

Inelia: Precies.

Bill: Maar als je gewoon nieuwsgierig bent, dan werkt het niet…

Inelia: Dan werkt het niet [grinnikt] Dan gebeurt het niet.

Bill: Okay. Ik herinner me dat er een tijd was waarop je, je vertelde me er enkele weken geleden over… dat je eens ontdekte dat je… toen jou verteld werd dat je perfect Portugees sprak en weer een andere keer toen je verteld werd dat je Russisch sprak.

Inelia: Juist. [ze schraapt haar keel]

Bill: En je realiseerde je dat niet eens.

Inelia: Yeah. Voor mij was het dat ik Engels sprak. Ja? Voor mij was het, toen ik terugkeek en ik naar mijn geheugen keek, dat ik Engels sprak. Maar voor die daar bij stonden sprak ik die andere taal, wat voor mij net is, als… Okay. Ik hoor wat ze erover zeggen en daar heb ik over gelezen en ik merkte dat er andere mensen zijn die dat soort dingen kunnen doen. Maar, het is net als bewijs van iets anders…. Het is net alsof, het is niet iets waarvan ik kan zeggen: “Yeah. Dat kan ik,” omdat zo ver mij dat betreft, sprak ik Engels. Dus. [lacht]

Bill: Ja, zeker. Het was niet eens bewust.

Inelia: Yeah. No. En dat is altijd een situatie geweest waarin de andere mens hulp nodig had.

Bill: Okay.

Inelia: Dus het was eens toen een mens erg ziek was. Hij was de… Hij had een terminale ziekte. Dat was de eerste keer dat ik … dat het gezien werd. En blijkbaar was ik tegen deze mens urenlang in het Portugees aan het spreken en ik had er geen idee van. En andere mensen kwamen binnen voor hulp of advies. En de laatste keer – dat was heel gewoon. Het was iemand in de metro in Madrid die verdwaald was.

Bill: Mm-hm.

Inelia: Ze zaten in de metro en ze waren compleet verdwaald, die familie. En, ik ging er naar toe om ze te helpen. En, ik wees ze de richting, ik liet ze zien hoe ze de kaart moesten gebruiken en waar ze naar toe moesten gaan en alles…. Ik stuurde ze op hun goeie weg, ik draaide me om. En degene die bij me was zegt: “Wist je dat je.. waar leerde je Russisch? Wist je dat je Russisch sprak?” Ik zei: “nee”. [ze lacht]

Bill: [lacht] Dat is een prachtig verhaal.

Inelia: Yeah. [grinnikt]

Bill: Er is nog zo prachtig verhaal dat je moet vertellen. En ik moet hier bij de opname zeggen dat ik met Inelia nu enkele weken heb gepraat over haar belevenissen en we zijn nog niet eens aan het eind gekomen van die verhalen. Er zijn er zoveel. Een ervan waarvan ik denk dat dit een knap verhaal is toen je een klein meisje was en dat je steeds omviel.

Inelia: [lacht] Oh, ja. Een van de dingen die ik probeerde te doen, maar je moet begrijpen dat ik hier binnenkwam, maar een half uur voordat het lichaam werd geboren [schraapt haar keel] Want… En dan moest er de toestemming van het lichaam zijn zodat ik kon binnenkomen, omdat het niet zo’n normale incarnatie als die van jullie was, waar de ziel daar zou zijn om op het lichaam(pje) te wachten… zoals, er is een verbinding tussen die twee en zo. En op dit moment waarop je toestemming vraagt van het lichaam om dit op zich te nemen . Het is net als… maar niet… “zullen we dit doen?” [lacht] En er kwam een definitief “ja”.

Maar het was compleet anders dan hoe ik mensen zie functioneren, omdat ik binnenkwam en ik er geen idee van had hoe ik het lichaam moest besturen. Ja? Dus de intelligentie van het lichaam gaat het stoffelijke in om het op te wekken/bezielen, om het levend te maken en om het te laten functioneren en ademen en al het andere. En ik stond daar zeg maar, buiten. Maar ik wilde wat doen met dit lichaam, maar ik wist niet hoe. Ik had geen handleiding/handgrepen. En toen ik er in keek, was het net als een computer die geprogrammeerd moet worden. Ja? Het moet leren hoe het zijn armen beweegt, dingen pakt, in staat zijn te spreken en communiceren, het hoofd laat draaien als je iets… Ik was geïnteresseerd in iets dat daar gebeurde, en ik wist niet hoe ik dat hoofdje van dat kleine lichaampje zo moest bewegen dat ik iets kon zien? Ja? En dat soort dingen.

Maar ik was… Vanaf dat ogenblik was ik er niet in… De visie, wat ik kon zien zat buiten het lichaam achterop het hoofd, vanaf dat moment. En het enige wat veranderd was, was dat ik probeerde om de armen als een pop te wegen en dat werkte gewoon niet, en het lichaam was aan het klagen.

Dus het was me iets aan het zeggen: “Nee, je moet er in gaan en de armen bewegen van binnenuit.,” dat soort dingen, net zoiets als hoe je in een pak gaat. Dus deed ik dat, maar ik deed het niet vanuit een bepaald gezichtspunt. Ik deed het niet met mijn gezichtspunt. Ik deed het als een energie die binnenkomt. Dus ik was wel in staat om de armen en benen te bewegen. En het was net zo iets als een lichaam programmeren hoe het moet functioneren en dat soort dingen. Heel mechanisch. Het was letterlijk als een programma schrijven op een computer. Dat was het voor mij dan.

En de jaren gingen voorbij en ik gebruikte alles om te zien. Ik had zicht, zoals 360 graden om me en boven en beneden zicht op alles dat om me heen gebeurde. En ik bleef steeds vallen, telkens weer, omdat mijn gezichtspunt om me heen was,[ze wijst op een gebied boven haar en achter haar hoofd] Dus ik kon niet zien wat er voor me was, als ik op straat liep, bijvoorbeeld, omdat het hoofd in de weg zat. Ja? Dus ik bleef vallen, en.. ik had steeds… mijn knieën bloedden en mijn gezicht was altijd kapot. Mijn lippen waren altijd dik omdat ik steeds op mijn hoofd bleef vallen.

En op een dag, zei mijn moeder: “Waarom kan jij je ogen niet gebruiken? Gebruik gewoon je ogen. Kijk naar wat er voor je is.” Dus zei ik tegen haar: “Nou, dat kan ik niet.” Want als ik door mijn ogen keek, waren het net twee kleine speldenprikken waardoor je alleen maar een heel klein beetje kunt zien van wat er gebeurt. En toen zei ze: “Nou wat doe je dan nu?” Toen zei ik: “Nou ik kan nu alles zien.” En zij… En dan opnieuw, het is als, zij… Het was als.. Ik kan me dat juiste gesprek niet meer herinneren maar het ging zoals dit: “Nou dan ga nu je lichaam in en gebruik je ogen. Begin gewoon je ogen te gebruiken.” En omdat ik net naar school moest gaan, dus ik was ongeveer vier jaar oud, en als kind van vier jaar doe je wat je mammie je zegt.

Dus deed ik dat. En voor mij was dat vreselijk. Ik kon bijna niks zien. En ik moest mijn hoofd er naar toe draaien om te zien wat er gebeurde. En ik kon ook mijn hoofd niet helemaal omdraaien, dus ik wist niet meer wat er achter me gebeurde. Het was een hele tijd best heel verontrustend. Maar ik hield wel op met vallen, omdat ik nu kon zien wat er voor me was. [lacht]

Bill: En zelfs nu nog kun je je lichaam achter je laten als je wilt weggaan, als je wilt rondtrekken en door het universum wilt reizen en alles zien wat je wilt zien. Ja?

Inelia: Ja, ja. En ik moet dat eigenlijk ook doen omdat het…. Anders is het een beetje claustrofobisch voor me om hier de hele tijd te zijn.

Bill: [lacht] Het is claustrofobisch in dit menselijk lichaam. Het is een soort van gevangen zitten in deze beperkte gevangeniscel, in deze machine.

Inelia: Yeah. [schraapt haar keel] Precies.

Bill: Het is een soort van zitten in een klein autootjes met hele kleine raampjes.

Inelia: Yeah. Hele kleine raampjes en… alsof er ook iets over je oren zit zodat je niet alles kunt horen, of iets voelen. Het is een soort…. van beroving van je zintuigen. [lacht]

Bill: Juist. Dus je hebt dus die buitengewone gaven die alle spirituele wezens natuurlijk hebben, ik begrijp dat het natuurlijke vermogens zijn. Maar de meeste mensen die in miljoenen levens geweest zijn hebben deze vermogens compleet verloren. Ze kunnen zelfs niet eens … het is niet eens werkelijk voor ze dat die er zijn.

Inelia: Precies.

Bill: En jij komt nu fris naar binnen met die enorme gereedschapskist wat ieder spiritueel wezen kan doen.

Inelis: Ja.

Bill: Wat kun jij nog meer?

Inelia: Je moet wat duidelijker zijn. [lacht]

Bill: [lacht] Okay. Er is een prachtig verhaaltje dat je vertelde, toen je naar een tv programma zat te kijken.

Inelia: [lacht] Ja.

Bill: Dat is zo’n prachtig verhaal.

Inelia: Nou ik ben een beetje verslaafd aan de tv. Ongelukkig genoeg maar in de zuiverste betekenis van het woord. Dat als iemand de tv voor me uitdoet, ik eraan vast zit… het is alsof ik er aan vast zit en ik kan me er niet van los maken… speciaal als het een programma is dat ik wil zien. Als het iets is waar ik niet geïnteresseerd ben, kan ik gewoon weglopen. Maar als het een film is… Normaal zijn films…. Shows op de History Channel zijn iets die mijn aandacht vragen.- en daar kan ik niet van weglopen. En ik… als iemand binnenkomt en probeert het kanaal om te zetten, word ik een beetje boos. [lacht] Ik ben niet boos, maar ik houd ze dan tegen.

En er was een incidentje. Het was in 19… nee, het was 2001 denk ik, toen ik naar een show zat te kijken. En dat persoon kwam binnen en grijpt de afstandbediening. En ik kon dit zien vanuit mijn ooghoek, omdat ik die show zat te bekijken. En ik zei: “Verander dat kanaal niet.” Ja? En hij zei: : “Nou ik kwam naar huis om blah..bla. te zien.”En hij gaat dat kanaal veranderen. Ik zei: “Raak die afstandbediening niet aan.” En hij wilde het kanaal veranderen en liet toen [grinnikt] dat ding op de grond vallen en het ging: “Au! Au!” Hij kijkt ernaar en zei zoiets als: “Dat brandde!” En toen pakte hij de afstandbediening op, maakte hem open en van binnen was het allemaal gesmolten. [grinnikt]. En hij zegt: “Waarom deed je dat? Je hoefde me dat alleen maar te zeggen. Ik zei: “Ik vertelde net dat je de knop niet moest aanraken.” [lacht]

Bill: [lacht]

Enelia: En dat was dus gewoon een van die dingen. Het is net alsof…

Bill: Het is net een reactie. Het was een reactie.

Inelda: Het was een reactie, ja..

Bill: Oh.[lacht]

Inelda: Raak mijn afstandbediening niet aan! [lacht] Dus, yeah., ik bedoel dat zijn van die dingen. En die moeten niet echt zo worden gebruikt.

Iemand die een bepaald niveau bereikt van bewustzijn kan dit soort dingen doen. Dat is deel van de menselijke gereedschapskist. Dit is niet iets dat vanaf buiten wordt binnengebracht. Dit is allemaal deel van het menselijk wezen. En het is deel van de menselijke gereedschapskist dat wordt onderdrukt, verdrukt en in iedereen krachteloos gemaakt. En mensen wordt geleerd dat ze niet bestaan, geleerd dat ze niet in staat zijn om deze dingen te doen.

Een patroon dat ik gezien heb dat werkelijk interessant is, is dat iemand die op een spiritueel pad zit om verlicht te worden… of naar spirituele evolutie, op een pad van spirituele evolutie, die zal altijd, zonder falen, al deze dingen ontwikkelen. Zonder meer. Maar iemand die op pad gaat om deze dingen te ontwikkelen, en niet noodzakelijkerwijs de spirituele kant van de evolutie ontwikkelt. Dus die zijn niet… zoals dat gaat niet samen, maar in ieder geval is het zo, de mensen die het spirituele evolutiepad volgen zij zullen altijd die vermogens ontwikkelen.

Bill: Het is een natuurlijk bijproduct.

Inelia: Het is een natuurlijk bijproduct van het je ontwikkelen op een spirituele manier.

Bill: Ja.

Inelia: en.. Maar iemand die op weg gaat en telekinese wil leren en wat nog meer en dingen heen en weer wil laten bewegen… of de gedachten van iemand wil lezen of van veraf wil zien. En doen…. dat kunnen ze feitelijk… Iedereen kan dat doen. Ze kunnen op weg gaan om deze dingen te leren. En er zijn prachtige boeken en gereedschap daar buiten die hen kan leren om die dingen te doen. Maar dat kunnen ze niet… Ze ontwikkelen niet noodzakelijk hun spirit door dat te doen.

Bill: Totaal begrepen. Zo werkt het niet.

Inelia: Yeah.

Bill: En, jouw telepathische vermogens moeten toch heel hoog ontwikkeld zijn, je kunt in iemands denken gaan en alles lezen wat jij wilt.

Inelia: [zucht] Klopt. Dat is echt een heel interessante manier om het te zeggen, want telepathie gaat niet over iemands denken binnengaan om te zien wat daar is. Omdat het denken van de persoon niet is wat herinneringen, gevoelens en emoties vasthoudt. Dus ook al zie je het zo, je wordt buitengewoon beperkt tot wat je op een telepathische manier kunt doen. Je kunt kaartlezen doen in een…. Als iemand kaart speelt, kun je in hun kaarten kijken, omdat zij er op dat moment in kijken. Ja?...

Maar normaal is dat iemand vertelt: “Oh, weet je. Inelia kan het denken lezen.” Wat ze ook maar achterhouden dat komt naar voren.

Bill: [lacht zachtjes]

Inelia: .. zoals wat vlak voor hen is. Dus dat wordt uitgezonden en ik kan dat oppikken. Maar, hoe telepathie werkelijk werkt gaat over…. Het is… De beste manier waarop ik dat kan beschrijven is…

Bill: Het is een samensmelten. Het is een samensmelten.

Inelia: Ja het is meer een samensmelten. Een samensmelten van het denken… Meer een samensmelten van wezens dan van denken, omdat… een samensmelting is misschien meer .. zelfs in het collectief, waar die andere persoon is. Ja? En als je daar eenmaal bent, dan pik je normaal gesproken geen zinnen op. Je kunt dan visies oppikken, gevoelens, herinneringen. En soms ook echte gedachten. Zoals wat die mens op dat ene moment denkt.

Bill: De manier waarop ik dat begrijp uit de gesprekken die we hierover gehad hebben is het dat jij tijdelijk terzijde gaat en dat je die mens bent. Je wordt op een of andere manier die mens en dan kun jij binnengaan waar zij toegang toe hebben.

Inelia: Ja.

Bill: Lijkt dat er wat op?

Inelia: Het lijkt er op, maar je beschrijft nu feitelijk de sessie die ik doe, terwijl die persoon…. De ruimte tussen de twee individuen… Die wordt niet-bestaand gemaakt, als het ware. En worden die mens en ik een, of feitelijk… als je er op een andere manier naar kijkt, wordt die persoon naar een niveau van eenheid getild, waar ze toegang kunnen krijgen tot al die informatie en attributen. Ja? En ik heb dan op dat moment ook toegang tot hen.

Bill: Okay. Dus het proces, bijvoorbeeld, het in iemands leven kijken en in staat zijn om het gade te slaan… om iets te zien wat jij wilt zien, of dat zij willen dat jij dat ziet. Een beetje zoals naar een film kijken – je kunt dan naar ieder moment gaan.

Inelia: Juist.

Bill: Als het een film is die jij hebt gedownload en je kijkt er naar op je computer, dan kun je zeggen: “Goed. Ga nu naar dit punt toe.”

Inelia: Ja, het is een beetje… Nou, het is niet precies zo, omdat als we er volgens een tijdspoor naar kijken – bijvoorbeeld, het spoor van iemands leven – of dat nu dit leven is of in hun hele levensspoor is, terug en vooruit.

Vooruit is wat moeilijk te zien omdat er zoveel tijdslijnen zijn die aftakken op een of ander moment, of dat wat de persoon op een moment denkt of zegt wat die tijdslijn kan veranderen. Ja? Dus om vooruit te kijken in de tijdslijn van die mens wat de meest waarschijnlijke tijdslijn is, als er niets verandert. Ja?

Maar terugkijken is nogal makkelijk, omdat ze hier zijn door dat ze gestuurd hebben… omdat ze gereisd zijn door deze specifieke tijdslijn, deze specifieke.

Ze kunnen feitelijk zijpaden afgaan en kijken in hun eigen parallelle tijdslijnen – dingen die ze zouden gedaan hebben, als ze het anders gedaan hadden. Dus kijk en zie… Als ze iets anders willen doen, moeten ze naar een tijdslijn kijken waar ze dat anders deden en zien. Krijg al je informatie en doe het dan hier, herschep het hier.

Maar het kijken naar iemands tijdslijn is een beetje anders dan wat ik heb gezien wat andere mensen doen. Toen ik paranormale mensen naar tijdslijnen zag kijken, keken ze, zoals jij zei, keken ze ernaar als naar een film. Ze gingen naar wat de Akashic Records heet en keken er naar als naar een film, terwijl als ik dat doe, ik daar feitelijk naar toe ga. Ik ga werkelijk naar dat moment in de tijd en kijk daar naar, als … in een bilocatie. Dus ben ik daar werkelijk.

(bilocatie is een op 2 plaatsen tegelijk zijn)

Bill: Ook een bilocatie in de tijd.

Enelia: In de tijd-ruimte, yeah. In de tijd-ruimte. Dus ben ik daar werkelijk, en het is ook echt… Ik moet dan heel voorzichtig zijn als ik dat doe, omdat als die persoon echt paranormaal is, ze me zullen zien [lacht] En zullen ze zeggen : “Jij was daar!” En dat gebeurde ook nog pas geleden [grinnikt]

Bill: Ja.

Inelia: Toen ik de tweede keer naar die persoon keek, draaide ze zich om en zei tegen me: “Jij was daar.”

Bill: Ja.

Inelia: En natuurlijk was ik er niet geweest vóórdat ik dat deed, maar zij pikte dat op toen ik er op dat moment was.

Bill: Ja.

Inelia: Dus moet ik heel voorzichtig zijn omdat dit dingen kan veranderen. Het kan het verleden veranderen. Het kan de toekomst veranderen.

Bill: Dus moet je voorzichtig zijn om alleen te observeren en om absoluut geen voetstappen achter te laten. Niets.

Inelia: Geen voetstappen. Yeah.

Bill: En nu… Whitley Strieber, in zijn werk, zijn website: www.unknowncountry.com – hij was iemand, op een avond, enkele jaren geleden tussen een aantal commentatoren die heel grafisch beschreef- hij had een buitengewone levende droom. En … ‘droom’ tussen kommaatjes. En in die levende droom ervoer hij zichzelf, het een na het andere, in verschillende werkelijkheden. Er was een, was toen zijn vrouw… ik weet de details niet meer precies. Toen was zijn vrouw ziek of was gestorven. En weer een ander toen ze in armoe leefden. Weer een ander toen ze op een andere plek woonden, en hij iets anders aan het doen was. En het leek, alsof hij op een geleide reis was in zijn levende droom. Al die andere levens. Ik meen er waren er zes van hem. Zoiets. En toen kwam hij terug. En hij was zo geschokt. En hij was zo aangegrepen door die ervaring.

Toen schreef hij het op. En wat hij uitlegde, zoals de uitleg voor hemzelf, en voor zijn lezers, was dat de manier om over iemand te denken die vooruit gaat in de tijd, niet is zoals een trein die langs een spoor verder gaat, zoals een punt naar voren gaat, maar meer zoals een golf die van voren breekt op een groot, wijd strand. En dat je dan op verschillende delen van dat strand je die verschillende tijdslijnen hebt, die verschillende ervaringen die een soort van … die zichzelf manifesteren. En… wat jij zegt nu, is niet alleen… je bevestigt dat dit een geheel ontwikkelde werkelijkheid is, maar je kunt, als je met iemand werkt, kun je ook aan de zijkant kijken en zien wat daar is.

Inelia: Ja. Ja. [schraapt haar keel] En de…ik bedoel, zelfs de wetenschap accepteert nu de quantum werkelijkheid, ja, de quantum fysica praat over veelvoudige werkelijkheden. En dat is iets dat, voor mij werkelijk is. Ik kan eruit tappen, in mijn eigen leven en andere dingen zien waar ik wat over wil uitvinden. Ja? Ik kan ook naar anderen gaan waar al wat is gebeurd en dan kan ik wat raad krijgen van die andere Inelia – hoe zij met X omging of hoe zij dit of dat doet. En dat kunnen echt praktische dingen zijn, zoals viool spelen, een maaltijd klaarmaken, en op de effectenmarkt spelen….

Het was echt grappig, want omdat ik naar die Inelia ging die echt goed is op de effectenmarkt, na een korte conversatie zei ze: “Doe het maar niet.[lacht] Jij bent hier waardeloos. Doe het gewoon maar niet.” En ze had gelijk. Ik probeerde het wel en het werd een totale ramp. Ik had het niet moeten doen. [lacht]

Bill: Dus, je had een versie van jezelf die raad gaf aan een andere versie van jou zelf, met welke jij praten we nu?

Inelia: Ja, precies.

Bill: De…

Inelia: En iedereen kan dat doen. Iedereen kan dat. Je kunt denken, ja, dus ik wil een werkelijkheid waarin ik voor 100 % mijn dharmisch werk doe. En opnieuw moet je echt specifiek zijn, omdat je dharmisch werk waarschijnlijk een beetje anders is in ieder van de tijdslijnen, of zelfs compleet anders dan misschien een beetje. Ja? Dus bijvoorbeeld, als je een kunstenaar bent, kun je zeggen, hoe gebruik ik mijn kunst om mensen te helpen of ze erdoor te laten wakker worden, zoiets dus.

Dus, okay, ik ga in een levensstroming waar ik dat heb gedaan, waar mijn kunst mensen wekt, en ik wordt daar – aardig succesvol – en ik kan er mijn levensonderhoud uit halen. Niet gewoon leven, maar ik kan er een fabuleus inkomen uit halen en dat kan ik weer investeren en opnieuw gebruiken om nog meer dingen in de wereld te doen.

Dus nu kun je dat leven ingaan en een echt lang gesprek hebben met die andere persoon die jij bent, die dit al bereikt heeft. En dan kom je terug met al die informatie en dan doe je het gewoon… in dit leven.

Bill: En dus, wat zeg je hier, dat je een hele lading parallelle Inelia’s hebt die een soort van ‘Schuifdeur’ alternatieve levens hebben. Dit is een referentie naar ‘Schuifdeuren’ ‘Sliding Doors’ de film, behalve dat er geen twee tijdslijnen zijn. Er zijn er vele.

Inelia: Oneindig.

Bill: Oneindig?

Inelia: Oneindig.

Bill: Okay. Oneindig. Maar het ene dat gemeenschappelijk is met de Inelia in al die andere parallelle levens is, dat jij hier bent om een opdracht uit te voeren.

Inelia; Ja.

Bill: En het maakt niet echt uit of je nu viool speelt, een maaltijd kookt of kunst maakt.

Inelia: Precies. [lacht]

Bill: Dat is een soort van… Dat zijn de belletjes en fluitjes en hoe het leven daar is gemaakt. Ja?

Inelia: Ja.

Bill: Dus wat moet je hier doen? Want tot zover hebben we gesproken over enkele van de aspecten van de periferie die apart en interessant zijn en fascinerend voor veel mensen. Maar waarom, wat ben je hier werkelijk aan het doen?

Inelia: Ik heb maar een taak en dat is om de trillingsgraad van de planeet omhoog te brengen, inclusief die van het menselijk collectief, en dat is een deel van de planeet, tot op een kritiek punt die een overgang laat gebeuren in het nieuwe paradigma, een nieuw niveau van bewustzijn voor alles. Voor planeten en voor alles erop. Elke rots, ieder insect, ieder mens. En dat is mijn enige taak. En ik zal alles doen, en doe dat ook… in de grond, yeah, ik zal alles doen om dat te bereiken.

Als dit betekent iemand helpen die al ontwaakt is en beseft en verlicht is zodat hij een nog hoger niveau van trilling krijgt, dan doe ik dat. En als het betekent om iemand te wekken die eerder nog sliep, en dat dit hun niveau van vibratie verhoogt, dan doe ik dat. Als het betekent om naar een geografisch gebied te gaan en dat te reinigen zodat de vibratie juist kan doorkomen, dan doe ik dat. Ik heb geen enkele verbinding/hechting of… het enige is dat ik hier ben om het gehele niveau van vibratie te doen omhoog gaan. En zo is het.

Bill: Nou heb ik een miljoen vragen om je daarover wat te vragen. Maar laat me je eerst vragen hoe oud je was toen je voor het eerst wist dat dit het was waarom je hier was, om dat te doen?

Inelia: Ik wist het altijd al, maar ik wist niet hoe ik dit in woorden moest zeggen omdat, opgroeien, dat was niet iets waar de familie over praatte. Mijn ouders waren heel rationeel. Ze waren wiskundigen en natuurkundigen. Het waren leraren. Ze zaten niet in het spirituele. Ze zaten in de vibratie van de planeet of zoiets. Dus als kind, had ik geen concept over hoe ik kon vertalen wat ik hier kwam doen.

Maar ik deed het wel. Als ik iemand zag die ziek was, zat ik naast hem zodat hun niveau van vibratie omhoog ging. En dat deed ik heel natuurlijk in mijn hele jeugd en door mijn tiener jaren heen en later.

Bill: Dus je ging als het ware een situatie in, en je healde mensen en je hielp mensen en je duwde wat tegen situaties aan.

Inelia: Ja. In de grond, ja.

Bill: En dan, als ik het goed begrijp, een beetje later, deed je werk dat gezien kon worden als groter, wat meer fundamenteel, verder reikend was. Is dat juist?

Inelia: Ja. Ik was altijd op de achtergrond. Mij was verteld, al veel vroeger, dat ik een soort van masker moest dragen, en dat ik niet moest laten zien wat ik was, of wie ik was, heel veel jaren. En dat masker… dat moest ik weghalen in het jaar 2002 of 2003 of zo. En daarvoor, werkte ik heel erg op een een-op-een basis met mensen en deed ik paranormaal werk.. zachtjes [lacht] … waar ik niemand wat over moest vertellen. 

Deel II volgt.